تأثیر دو نوع متفاوت تیپ بر نیروی برشی قدامی زانو حین پرش- فرود تک پا در والیبالیست های مرد نخبه با پیچ خوردگی مزمن خارجی مچ پا

زمینه و هدف: امروزه تیپ های متفاوتی جهت پیش گیری و درمان پیچ خوردگی مچ­پا استفاده می شود. هدف از پژوهش حاضر بررسی تأثیر دو نوع تیپ (ورزشی و کنزیو) بر حداکثر نیروی برشی قدامی زانو طی فرود پس از پرش در والیبالیست هایی با بی­ثباتی مزمن مچ پا بود. روش کار: در این پژوهش نیمه­تجربی، دوازده والیبالیست نخبه مرد با بی ثباتی مزمن مچ پا، با میانگین سنی10/3±04/22 سال، جرم 56/4±74/79 کیلوگرم و قد 85/5±75/188سانتی متر به عنوان نمونه انتخاب شدند. از آزمودنی ها آزمون پرش- فرود طی شرایط با پای برهنه، با تیپ ورزشی و تیپ کنزیو به عمل آمد. از دستگاه صفحه نیروسنج جهت ثبت نیروهای عکس العمل زمین استفاده شد. مؤلفه خلفی نیروی عکس العمل در صفحه ساجیتال به عنوان نیروی برشی قدامی زانو در نظر گرفته شده و به وزن بدن هنجار گردید. برای  تحلیل داده ها از آزمون آنالیز واریانس با داده های تکراری در نرم افزار spss، نسخه20 در سطح معنا داری 95% استفاده شد. یافته­ها: بین سه شرایط تیپ ورزشی، تیپ کنزیو و پای برهنه در حداکثر نیروی برشی قدامی زانو حین فرود پس از پرش تفاوت معنا داری وجود نداشت (05/0 p> برای تمامی شرایط). نتیجه­گیری: استفاده از دو نوع تیپ مورد بررسی نمی تواند منجر به کاهش خطر بروز آسیب به لیگامان صلیبی قدامی زانو در حرکت فرود تک پایی شود. بنابراین نمی توان دو نوع تیپ مذکور را عاملی ایمن و پیشگیرانه در آسیب acl حین فرود دانست.